Toen ik voor het eerst van haptonomie/haptotherapie hoorde, dacht ik: "pfff wat een vaag gedoe zeg.
Ervaren, voelen, emoties, aanraken"
Ik kom uit een gezin van echte doeners waarin het motto was: Niet lul... maar poetsen. Over je gevoel werd niet (zo) gepraat.
Je deed wat er gezegd werd. We waren "doe maar gewoon, want dan doe je al gek genoeg" gezin.
Regelmatig wordt mij gevraagd wat ik nu precies bedoel met een Time Out Retreat:
Eeen wedervraag:
2018 staat voor onze deur. Een moment om stil te staan bij het afgelopen jaar!
De natuur houdt zijn winterslaap en wacht tot de lente weer komt om te ontluiken.
De titel van dit blog is een variant op: "Het lichaam liegt nooit", een boek uit 1988 van Ted Troost, een van de bekendste haptotherapeuten van Nederland.
Het is waar..
Alles wat we hebben meegemaakt zit ergens in ons lijf verankerd waardoor we herinneringen, leuke of niet leuke weer kunnen doorvoelen of herbeleven. Vanaf je vroegste bestaan heb je herrineringen opgeslagen. Zoals je geboorte en eigenlijk ook al ervoor, of je in een couveuze lag, een veilige jeugd hebt gehad, ouders die te vertrouwen waren/ zijn, scheiding pesten op school, vriendjes/ vriendinnetjes, welke plek je in het gezin van herkomst hebt gehad, of je een buitenbeentje voelde en uiteraardtraumasiche ervaringen zoals mishandeling, zowel fysiek, seksueel als verbaal.
Het ligt allemaal opgeslagen in de gevoel. Soms diep weggestopt omdat het teveel was en misschien nog steeds is.
Deze onverwerkte, vaak onbewuste, pijnlijke gevoelservaringen uit het verleden kunnen je in het dagelijks leven soms flink dwars zitten.
Door je reacties op andere mensen, bepaalde beslissingen die je neemt, onverklaarbare angsten of buitensporige boosheid. Of.. je doet teveel je best om anderen het naar de zin te maken, werkt keihard om maar niet aan bepaalde leegten te hoeven denken. Er is dan onvoldoende balans in je leven, je zit vast of je bent moe, zo niet uitgeput.
Laatst had ik een gesprek met iemand over "het innerlijke weten". Je eerste gevoel bij iemand of bij een voorstel, of je iets wel of niet moet doen. Je eerste indruk van je nieuw baan, een huis, een gevoel bij de kleuren, geuren, muziek...
Eigenlijk geeft je lichaam, je gevoel dan direct antwoord. Het is ja of nee, wel of niet doen, het klopt of het klopt niet, het is mooi of niet mooi. Dit noem ik je innerlijke kompas. Het zit deep down in je basis, jer bodem, eigenlijk helemaal onderin je buik. Nog lager dan daar waar je, als je verliefd bent, ook de vlinders voelt.
Er zijn heel veel mensen die er niet naar luisteren. Die het vaak ook niet voelen en als ze dat wel doen, dan is dat maar lastig want het is vaak niet handig of vervelend om nee te zeggen. Of juist ja te zeggen als iets heel leuk is. Om tegen iets in te gaan of een meningsverschil te krijgen. Maar eigenlijk saboteer je daarmee je eigen gevoel..
En daar wil ik het nu over hebben.
Er zijn veel redenen om niet te luisteren naar je basisgevoel. Om te beginnen zou je het niet kunnen voelen. Of je denkt het klopt niet, het komt me nu niet uit, ik heb geen zin de confrontatie of ik ben bang voor de gevolgen etc etc.
Je luistert niet naar het protest van je lichaam. In eerste instantie een mild protest, maar hoe vaker je je eigen innerlijke kompas negeert, hoe groter en duidelijker dit protest wordt.
Moeheid, hoofpijn. gespannen spieren, humeurig worden of zijn, snel boos worden, uitvallen, allerlei fysieke klachten krijgen die geen duidelijke medische oorzaak hebben, dingen gaan vermijden , je onbegrepen voelen etc.. Uiteindelijk kun je overspannen worden of zelfs een burn out krijgen.